Tasquinimod w leczeniu hormonoopornego raka prostaty

Tasquinimod jest doustną pochodną chinolino-3-karboksyamidu o właściwościach antyangiogennych. W Journal of Clinical Oncology opublikowano wyniki badania II fazy, w którym porównano efektywność tasquinimodu z placebo u chorych na przerzutowego hormonoopornego raka prostaty z minimalnymi objawami klinicznymi.

W badaniach in vitro wykazano, że tasquinimod poprzez aktywację trombospondyny-1 (endogenny inhibitor angiogenezy) powodował zahamowanie wzrostu ludzkich komórek raka prostaty. Celem molekularnym tasquinimodu jest białko immunomodulujące S100A9 (MRP-14) obecne na powierzchni mieloidalnych komórek supresorowych, które są obecne w mikrośrodowisku guza i stumulują angiogenezę zależną i niezależną od śródbłonkowego czynnik wzrostu (VEGF - vascular endothelial growth factor).
Do randomizowanego badania II fazy zakwalifikowano 210 mężczyzn chorych na przerzutowego hormonoopornego raka prostaty. W jednym ramieniu badania 134 chorych otrzymywało tasquinimod, w drugim 67 placebo. Mediana czasu do progresji była dłuższa w grupie leczonej tasquinimodem i wynosiła 7,6 miesięcy, natomiast w przypadku chorych otrzymujących placebo 3,3 miesięcy (p=0.0042). Tasquinimod wywierał niewielki wpływa na obniżenie poziomu PSA w surowicy. Spadek PSA >50% zaobserwowano u 4% vs 0% chorych otrzymujących odpowiednio tasquinimodem i placebo. Pomiędzy badanymi grupami nie zaobserwowano istotnej statystycznie różnicy pomiędzy czasem do progresji PSA. W grupie leczonej tasquinimodem obserwowano więcej działań niepożądanych. Do najczęstszych należały: zaburzenia żołądkowo-jelitowe, zmęczenia, bóle mięśniowe, podwyższenie poziomu amylazy, lipazy, CRP i fibrynogenu we krwi. Toksyczność 3 i 4 stopnia obserwowano częściej w grupie leczonej tasquinimodem (40% vs 10%).