Trastuzumab emtansine w leczeniu kobiet chorych na raka piersi

W New England of Journal Medicine zaprezentowano uaktualnione wyniki badania III fazy (EMILIA) oceniającego skuteczność trastuzumabu emtansine w porównaniu z lapatynibem i kapecytabiną u kobiet chorych na zaawansowanego raka piersi z nadekspresją/amplifikacją HER2+.

Trastuzumab emtansine (T-DM1) jest przeciwciałem monoklonalnym. T-DM1 składa się z trastuzumabu (T), do którego linkerem dołączony jest inhibitor tubuliny (DM-1) o mechanizmie działania podobnym do alkaloidów vinca. T-DM1 wiąże się z receptorem HER2 z podobnym powinowactwem co trastuzumab. Po połączeniu T-DM1 z receptorem HER2 dochodzi do wewnątrzkomórkowego uwolnienia DM-1 doprowadzającego do śmierci komórki nowotworowej. Do badania EMILIA zakwalifikowano 991 chorych kobiet, które poddane były wcześniejszej terapii schematem zawierającym taksoid oraz trastuzumab. Odsetek obiektywnych odpowiedzi po zastosowanym leczeniu był wyższy w grupie leczonej T-DM1 (43.6% vs 30.8%), także czas trwania odpowiedzi u tych chorych był dłuższy (12.6 vs 6.5 miesięcy). Median przeżycia wolnego od progresji (progression free survival – PFS) również była dłuższa u kobiet otrzymujących T-DM1 (9.6 vs 6.4 miesięcy; HR=0.65; 95% CI 0.54-0.77; p<0.0001). Odsetek 1-rocznego i 2-letniego OS był również wyższy u chorych otrzymujących T-DM1 i wynosił odpowiednio 84.7% vs 77% oraz 65.4% vs 47.5%. Także mediana całkowitego przeżycia (overall survival – OS) była dłuższa u chorych otrzymujących lek badany – 30.9 vs 25.1 miesięcy (HR=0.68; 95% CI 0.55-0.85; p<0.001). Leczenie T-DM1 wiązało się z niższym odsetkiem działań niepożądanych o stopniu ≥ 3 (40% vs 57%). Do najczęstszych działań niepożądanych ≥3 stopnia u kobiet otrzymujących odpowiednio T-DM1 i lapatynib z kapecytabina należały: małopłytkowość – 12.9% vs 0.2%, podwyższona wartość AST – 4.3% vs 0.8%, ALT – 2.9% vs 1.4%, biegunka 1.6% vs 20.7%, erytrodezja dłoniowo-podeszwowa 0% vs 16.4% oraz wymioty (0.8% vs 4.5%).