Jakie połączenia leków przeciwcukrzycowych dają najlepsze efekty w zapobieganiu powikłań sercowo-naczyniowych?
Autor: Andrzej Kordas
Data: 03.06.2015
Źródło: Seong J-M, Choi N-K, Shin J-Y, Chang Y, Kim Y-J, Lee J, et al. (2015) Differential Cardiovascular Outcomes after Dipeptidyl Peptidase-4 Inhibitor, Sulfonylurea, and Pioglitazone Therapy, All in Combination with Metformin, for Type 2 Diabetes: A Population
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
Naukowcy prezentują wyniki porównania bezpieczeństwa terapii opartych na inhibitorach DPP-4, pochodnych sulfonylomocznika oraz pioglitazonie w połączeniu z metforminą.
Do tej pory brakowało pewnych danych dotyczących bezpośredniego porównania skuteczności różnych modeli doustnej terapii cukrzycy w kwestii zapobiegania powikłaniom sercowo-naczyniowym. Stąd też praca lekarzy z Seulu, której wyniki ukazały się właśnie w PlosOne.
Ich głównym celem było sprawdzenie, czy istnieją znaczące różnice dotyczące ryzyka kardiologicznego u pacjentów leczonych metforminą w połączeniu z inhibitorami DPP-4, pochodnymi sulfonylomocznika lub z pioglitazonem. Wykorzystując koreańskie bazy danych, autorzy pracy zidentyfikowali prawie 350 000 pacjentów leczonych wg opisanych schematów a następnie porównali częstość występowania u nich zawałów serca, niewydolności serca oraz udarów mózgu. Podczas okresu follow-up, zdarzenia sercowo-naczyniowe wystąpiły u 3881 osób. Analizy statystyczne wykazały, że skorygowany HR dla pochodnych sulfonylomocznika z metforminą w porównaniu do inihbitorów DPP-4 wynosił 1.20 (1.09-1.32) ogółem dla zdarzeń sercowo-naczyniowych oraz 1.14 (1.04-1.91) dla zawałów serca. W przypadku niewydolności serca HR wynosił 1.07 (0.71-1.62) a dla udarów niedokrwiennych mózgu 1.51 (1.28-1.79). Przy porównaniu z pioglitazonem w połączeniu z metforminą HR wynosił odpowiednio: 0.89 (0.81-0.99), 1.05 (0.76-1.46), 4.81 (3.53-6.56), oraz 0.81 (0.67-0.99).
Na podstawie tych wyników można więc powiedzieć, że w porównaniu do inhibitorów DPP-4 stosowanych razem z metforminą, połączenie pochodnymi sulfonylomocznika wiąże się ze zwiększonym ryzykiem zdarzeń sercowo-naczyniowych. Natomiast zastosowanie pioglitazonu z metforminą obniża ryzyko wystąpienia tego rodzaju powikłań.
Ich głównym celem było sprawdzenie, czy istnieją znaczące różnice dotyczące ryzyka kardiologicznego u pacjentów leczonych metforminą w połączeniu z inhibitorami DPP-4, pochodnymi sulfonylomocznika lub z pioglitazonem. Wykorzystując koreańskie bazy danych, autorzy pracy zidentyfikowali prawie 350 000 pacjentów leczonych wg opisanych schematów a następnie porównali częstość występowania u nich zawałów serca, niewydolności serca oraz udarów mózgu. Podczas okresu follow-up, zdarzenia sercowo-naczyniowe wystąpiły u 3881 osób. Analizy statystyczne wykazały, że skorygowany HR dla pochodnych sulfonylomocznika z metforminą w porównaniu do inihbitorów DPP-4 wynosił 1.20 (1.09-1.32) ogółem dla zdarzeń sercowo-naczyniowych oraz 1.14 (1.04-1.91) dla zawałów serca. W przypadku niewydolności serca HR wynosił 1.07 (0.71-1.62) a dla udarów niedokrwiennych mózgu 1.51 (1.28-1.79). Przy porównaniu z pioglitazonem w połączeniu z metforminą HR wynosił odpowiednio: 0.89 (0.81-0.99), 1.05 (0.76-1.46), 4.81 (3.53-6.56), oraz 0.81 (0.67-0.99).
Na podstawie tych wyników można więc powiedzieć, że w porównaniu do inhibitorów DPP-4 stosowanych razem z metforminą, połączenie pochodnymi sulfonylomocznika wiąże się ze zwiększonym ryzykiem zdarzeń sercowo-naczyniowych. Natomiast zastosowanie pioglitazonu z metforminą obniża ryzyko wystąpienia tego rodzaju powikłań.
