Wyniki leczenia zawału serca wśród pacjentów z kardiomiopatią rozstrzeniową
Autor: Andrzej Kordas
Data: 31.07.2015
Źródło: Outcomes of Acute Myocardial Infarction in Patients with Hypertrophic Cardiomyopathy Gupta, Tanush et al.; The American Journal of Medicine , Volume 128 , Issue 8 , 879 - 887.e1.
Zawał mięśnia sercowego stanowi jedno z możliwych powikłań w przebiegu kardiomiopatii rozstrzeniowej. Jednakże dotychczas przeprowadzone badania dostarczają niewielu informacji na temat wyników leczenia zawału serca w tej grupie pacjentów.
Wiedzę na ten temat postanowili poszerzyć Tanush Gupta i wsp., a wyniki zaprojektowanego przez nich badania opublikowano na łamach The American Journal of Medicine.
Celem wyodrębnienia odpowiedniej grupy badanej przeanalizowano dane 5 901 827 pacjentów z zawałem serca. Współwystępującą kardiomiopatię rozstrzeniową zidentyfikowano w 5688 (0.1%) przypadkach. Pacjenci z rozpoznaną kardiomiopatią rozstrzeniową okazali się starsi, częściej były to kobiety, natomiast rzadziej występowały u nich tradycyjne sercowo-naczyniowe czynniki ryzyka.
U pacjentów z kardiomiopatią rozstrzeniową, w porównaniu z osobami bez tego schorzenia, rzadziej występował zawał serca z uniesieniem odcinka ST (STEMI), natomiast częściej występował zawał serca bez uniesienia odcinka ST (NSTEMI). U pacjentów z kardiomiopatią rozstrzeniową oraz zawałem serca, niezależnie od występowania uniesienia odcinka ST, istotnie rzadziej stosowano leczenie rewaskularyzacyjne.
Przeprowadzona analiza statystyczna nie wykazała różnic pomiędzy śmiertelnością wewnątrzszpitalną w zależności od współwystępowania u pacjentów kardiomiopatii rozstrzeniowej (OR: 0.96; 95% CI: 0.84-1.11; P = 0.59). Natomiast wśród pacjentów z zawałem serca z uniesieniem odcinka ST współwystępująca kardiomiopatia rozstrzeniowa wiązała się z niższym współczynnikiem śmiertelności wewnątrzszpitalnej, w porównaniu z pacjentami, którzy nie chorowali na kardiomiopatię rozstrzeniową (OR, 0.75; 95% CI, 0.63-0.91; P = 0.003). Zależność taka nie występowała wśród pacjentów z zawałem serca bez uniesienia odcinka ST (OR: 0.97; 95% CI: 0.84-1.11; P = 0.63).
Podsumowując, pacjenci z kardiomiopatią rozstrzeniową stanowią niewielki odsetek pacjentów z zawałem serca. W tej grupie istotnie rzadziej stosowane jest leczenie rewaskularyzacyjne zawału serca. W przypadku rozpoznania zawału serca z obecnością uniesienia odcinka ST pacjenci ze współistniejącą kardiomiopatią rozstrzeniową mają mniejsze ryzyko zgonu wewnątrzszpitalnego w porównaniu z osobami, które na kardiomiopatię rozstrzeniową nie chorują.
Celem wyodrębnienia odpowiedniej grupy badanej przeanalizowano dane 5 901 827 pacjentów z zawałem serca. Współwystępującą kardiomiopatię rozstrzeniową zidentyfikowano w 5688 (0.1%) przypadkach. Pacjenci z rozpoznaną kardiomiopatią rozstrzeniową okazali się starsi, częściej były to kobiety, natomiast rzadziej występowały u nich tradycyjne sercowo-naczyniowe czynniki ryzyka.
U pacjentów z kardiomiopatią rozstrzeniową, w porównaniu z osobami bez tego schorzenia, rzadziej występował zawał serca z uniesieniem odcinka ST (STEMI), natomiast częściej występował zawał serca bez uniesienia odcinka ST (NSTEMI). U pacjentów z kardiomiopatią rozstrzeniową oraz zawałem serca, niezależnie od występowania uniesienia odcinka ST, istotnie rzadziej stosowano leczenie rewaskularyzacyjne.
Przeprowadzona analiza statystyczna nie wykazała różnic pomiędzy śmiertelnością wewnątrzszpitalną w zależności od współwystępowania u pacjentów kardiomiopatii rozstrzeniowej (OR: 0.96; 95% CI: 0.84-1.11; P = 0.59). Natomiast wśród pacjentów z zawałem serca z uniesieniem odcinka ST współwystępująca kardiomiopatia rozstrzeniowa wiązała się z niższym współczynnikiem śmiertelności wewnątrzszpitalnej, w porównaniu z pacjentami, którzy nie chorowali na kardiomiopatię rozstrzeniową (OR, 0.75; 95% CI, 0.63-0.91; P = 0.003). Zależność taka nie występowała wśród pacjentów z zawałem serca bez uniesienia odcinka ST (OR: 0.97; 95% CI: 0.84-1.11; P = 0.63).
Podsumowując, pacjenci z kardiomiopatią rozstrzeniową stanowią niewielki odsetek pacjentów z zawałem serca. W tej grupie istotnie rzadziej stosowane jest leczenie rewaskularyzacyjne zawału serca. W przypadku rozpoznania zawału serca z obecnością uniesienia odcinka ST pacjenci ze współistniejącą kardiomiopatią rozstrzeniową mają mniejsze ryzyko zgonu wewnątrzszpitalnego w porównaniu z osobami, które na kardiomiopatię rozstrzeniową nie chorują.
