Od czego zacząć leczenie umiarkowanej bądź ciężkiej postaci POChP? Wyniki badania KRONOS

Podstawą łagodzenia objawów przewlekłej obturacyjnej choroby płuc są długodziałające ß2-mimetyki (LABA) oraz długodziałające leki przeciwcholinergiczne (LAMA). Pacjenci z kategorii D według GOLD (duża liczba objawów wraz z wysokim ryzykiem zaostrzeń) najczęściej przyjmują połączenie wymienionych grup leków; przy braku kontroli choroby pierwszym krokiem jest dołączenie wziewnego glikokortykosteroidu. Wieloośrodkowy zespół ze Stanów Zjednoczonych, Kanady, Chin i Japonii przeprowadził badanie oceniające skuteczność terapii LAMA+LABA+GKS jako terapii pierwszego rzutu u pacjentów z umiarkowaną do bardzo ciężkiej postaci POChP. Jego wyniki ukazały się na łamach czasopisma The Lancet.

1902 pacjentów włączono do randomizowanego badania z podwójnie ślepą próbą, spośród których 640 przydzielono do wziewnego otrzymywania budezonidu, bromku glikopironium i formoterolu (BGF; dawki odpowiednio 320, 18 i 9,6 μg; inhalator MDI), 627 otrzymywało bromek glikopironium i formoterol (GFF; 18 i 9,6 μg; inhalator MDI), 316 budenozid i formoterol (BFF; 320 i 9,6 μg; inhalator MDI), a 319 przyjmowało budezonid i formoterol przy pomocy inhalatora DPI. Do badania zakwalifikowano pacjentów w wieku 40-80 lat, z historią palenia powyżej 10 paczkolat w wywiadzie i obecnością objawów POChP pomimo otrzymania dwóch lub więcej leków przez co najmniej 6 tygodni przed badaniem. Badacze skupili się głównie na ocenie dynamiki FEV1 od 0 do 4 godzin po inhalacji leków dla schematu BGF w porównaniu z BFF i BGF w porównaniu z BFF w formie DPI w ciągu 24 tygodni; ponadto oceniono, jak zmieniła się FEV1 po podaniu BGF vs. GFF oraz BFF vs. BFF w formie DPI w porównaniu do porannej (przed podaniem leków) wartości wyjściowej.

Badanie wykazało, że zastosowanie terapii trójlekowej wiązało się ze znaczną poprawą FEV1 w ciągu 4 godzin po inhalacji z porównaniu z BFF MDI (różnica około 104 ml, 95% CI 77 do 131, p <0,0001) i BFF DPI (91 ml, 95% CI 64 do 117, p <0,0001). Po24 tygodniach badania powyższe dane zostały potwierdzone; schemat BGF wykazał się większą skutecznością od BFF w zakresie poprawy FEV1 (116 ml, 95% CI 80 do 152, p <0 ,0001). Terapia ta okazała się także bardzo skuteczna w poprawie FEV1 w odniesieniu do wartości wyjściowej w porównaniu ze schematem GFF (poprawa ok. 22ml, od 4 do 39; p=0,0139). Najczęstszymi zdarzeniami niepożądanymi były zapalenie błony śluzowej nosogardła i infekcje górnych dróg oddechowych. Zapalenie płuc, schorzenie bardzo groźne dla pacjentów z POChP, wystąpiło u mniej niż 2% badanych.

Zastosowanie budezonidu, bromku glikopironium i formoterolu jako leczenia pierwszego rzutu u pacjentów z umiarkowanym do ciężkiego POChP poprawia obiektywne wskaźniki łagodzenia objawów choroby i nie wiąże się z dodatkowym ryzykiem powikłań; czas pokaże czy kolejne badania dostarczą podobnych danych i czy doczekamy się modyfikacji zaleceń.