Skuteczność terapii w nawracającej infekcje Helicobacter Pylorii

Nie ma istotnych różnic w skuteczności leczenia empirycznego oraz opartego na genetycznym określeniu antybiotykooporności w nawracającym zakażeniu H.pylori. Kluczowe w terapii empirycznej jest uwzględnienie stosowanych wcześniej antybiotyków.

Brak skuteczności dwóch lub więcej prób leczenia eradykacyjnego Helicobacter pylori określa się mianem nawracającej infekcji H.pylori. Tajwański zespół badawczy postanowił porównać efektywność leczenia nawracającej infekcji H.pylori za pomocą terapii empirycznej oraz terapii opartej na antybiogramie opartym na badaniu genetycznym. Terapię empiryczną prowadzono w sposób sekwencyjny: 40 mg esomeprazolu przez 2 tygodnie oraz antybiotyk: pierwszego tygodnia stosowano 1 g amoksycyliny, a drugiego 500 mg metronidazolu oraz 250 mg lewofloksacyny lub 500 mg klarytromcyyny lub 500 mg tetracykliny (wybór drugiego antybiotyku w drugim tygodniu zależał od stosowanej w przeszłości terapii na H.pylori). W drugiej grupie, antybiotykoterapię oparto na wynikach analizy genetycznej bioptatów śluzówki żołądka. Mutacje związane z antybiotykoopornością zbadano za pomocą metody PCR w rybosmalnym RNA 23S oraz w genie gyrazy A.

Do obu grup przydzielono losowo łącznie po 205 pacjentów. Skuteczność terapii empirycznej wyniosła 72,2%, a terapii opartej na badaniu genetycznym 78% (p=0.17). Nie zaobserwowano istotnych różnic w częstości objawów niepożądanych w obu grupach.

Badanie wskazuje, że nie ma istotnych różnic w skuteczności leczenia empirycznego oraz opartego na genetycznym określeniu antybiotykooporności w nawracającym zakażeniu H.pylori. Kluczowe w terapii empirycznej jest uwzględnienie stosowanych wcześniej antybiotyków.

Artykuł „Efficacies of Genotypic Resistance-Guided vs Empirical Therapy for Refractory Helicobacter pylori Infection” jest dostępny na stronie Gastroenterology w trybie open access.