Dłuższe prowadzenie terapii uzupełniającej imatynibem wydłuża przeżycie chorych na GIST.
Autor: Dr Mackiewicz
Data: 10.06.2011
Źródło: Joensuu H, Eriksson M, Hartmann J et al. Twelve versus 36 months of adjuvant imatynib (IM) as treatment of operable GIST with a high risk of recurrence: Final results of a randomized trial (SSGXVIII/AIO). J Clin Oncol 29: 2011 (suppl; abstr LBA1).
Podczas spotkania ASCO (American Society of Clinical Oncology) 2011 zaprezentowano wyniki badania III fazy (SSGXVIII/AIO), w którym porównano skuteczność 12 vs 36 miesięcznej terapii imatynibem po chirurgicznej resekcji GIST o wysokim ryzyku nawrotu.
Najskuteczniejszą metodą leczenia nowotworów podścieliskowych przewodu pokarmowego (GIST, gastrointerstinal stroma tumors) jest radykalny zabieg chirurgiczny (35-56% przeżycia bez nawrotu choroby). Lekiem zarejestrowanym w leczeniu uzupełniającym po zabiegu chirurgicznym, u chorych z istotnym ryzykiem nawrotu choroby, jest imatynib (rok terapii). Jednak w badaniu ACOSOG Z9001, które było podstawą do rejestracji imatynibu w leczeniu uzupełniającym, nie wykazano wpływu na medianę całkowitego przeżycia (overall survival – OS) a jedynie na wydłużenie mediany czasu wolny do nawrotu (recurrence free survival – RFS). Największą korzyść z leczenia uzupełniającego imatynibem odnoszą chorzy, u których ryzyko nawrotu jest najwyższe: >5mitoz/50 pól widzenia w dużym powiększeniu i/lub guz >5cm, lokalizacja guza pierwotnego w jelicie cienkim lub grubym, resekcja R1 lub pęknięcie guza w trakcie operacji.
Do randomizowanego, wieloośrodkowego, badania III fazy zakwalifikowano 400 chorych na histologicznie potwierdzony, KIT-dodatni GIST z istotnym ryzykiem nawrotu choroby. Maksymalnie 12 tygodni od zabiegu operacyjnego chorych kwalifikowano do leczenia adjuwantowego imatynibem w dawce 400 mg dziennie, trwającego 12 lub 36 miesięcy (randomizacja 1:1). RFS był dłuższy w grupie leczonej imatynibem przez 3 lata niż przez rok (hazard względny – hazard ratio [HR] = 0,46; 5-letni RFS obserwowano u 65,5% vs 47,9% chorych). U chorych leczonych przez dłuższy okres czasu również obserwowano dłuższą medianę OS (HR=0,45; 5-letnie OS zanotowano u 92% vs 81,7% chorych). Imatynib był dobrze tolerowany. Do najczęstszych działań niepożądanych należała: niedokrwistość, zmęczenia, nudności, biegunka, skurcze mięśni. Z powodu toksyczności leczenia terapię musiało przerwać 7,7% i 13,7% chorych leczonych odpowiednio w grupie otrzymującej imatynib przez 12 i 36 miesięcy.
Do randomizowanego, wieloośrodkowego, badania III fazy zakwalifikowano 400 chorych na histologicznie potwierdzony, KIT-dodatni GIST z istotnym ryzykiem nawrotu choroby. Maksymalnie 12 tygodni od zabiegu operacyjnego chorych kwalifikowano do leczenia adjuwantowego imatynibem w dawce 400 mg dziennie, trwającego 12 lub 36 miesięcy (randomizacja 1:1). RFS był dłuższy w grupie leczonej imatynibem przez 3 lata niż przez rok (hazard względny – hazard ratio [HR] = 0,46; 5-letni RFS obserwowano u 65,5% vs 47,9% chorych). U chorych leczonych przez dłuższy okres czasu również obserwowano dłuższą medianę OS (HR=0,45; 5-letnie OS zanotowano u 92% vs 81,7% chorych). Imatynib był dobrze tolerowany. Do najczęstszych działań niepożądanych należała: niedokrwistość, zmęczenia, nudności, biegunka, skurcze mięśni. Z powodu toksyczności leczenia terapię musiało przerwać 7,7% i 13,7% chorych leczonych odpowiednio w grupie otrzymującej imatynib przez 12 i 36 miesięcy.
