123RF
Naukowcy z UJ opisali potencjalnie przeciwnowotworową cząsteczkę
Redaktor: Monika Stelmach
Data: 13.09.2023
Źródło: Marek Matacz/PAP, Molecular Cancer: „Structural and biological characterization of pAC65, a macrocyclic peptide that blocks PD-L1 with equivalent potency to the FDA-approved antibodies”
Działy:
Aktualności w Onkologia
Aktualności
Zespół z Uniwersytetu Jagiellońskiego scharakteryzował peptyd (pAC65), który może otworzyć drogę do lepszej immunoterapii nowotworów. Cząsteczka działa podobnie jak stosowane już przeciwciała, ale ma dodatkowe zalety.
Jak wyjaśniają badacze z UJ, immunoterapia to innowacyjna strategia leczenia nowotworów, która polega na odblokowaniu u pacjenta naturalnych mechanizmów obronnych. W 2018 roku za badania nad tą dziedziną przyznano już Nagrodę Nobla z Medycyny i Fizjologii.
W terapiach immunologicznych chodzi o to, aby pobudzić komórki odpornościowe do atakowania raka. Komórki nowotworowe mogą przy tym unieszkodliwiać komórki układu odpornościowego, a terapia może na powrót uruchamiać odpowiedź immunologiczną.
Na łamach prestiżowego periodyku „Molecular Cancer” zespół z Uniwersytetu Jagiellońskiego, kierowany przez dr Katarzynę Magierę-Mularz, opisał cząsteczkę (pAC65), która właśnie w taki sposób oddziałuje na układ immunologiczny.
Na komórki odpornościowe cząsteczka ta (nalężąca do grupy tzw. peptydów makrolitycznych) działa podobnie jak niektóre leki stosowane już w immunoterapii raka, chroniąc komórki odpornościowe przed przedwczesną śmiercią. Tak samo wpływa ona na szlak reakcji znany jako PD-1/PD-L1.
Jednak w porównaniu z przeciwciałami peptydy makrolityczne lepiej wnikają do różnych tkanek i łatwiej można je podawać pacjentom (np. w postaci sprayu do nosa czy do płuc).
Wspomniana cząsteczka została już przed kilkoma laty opatentowana, ale brakowało badań, które opisałyby dobrze jej działanie i potencjał terapeutyczny. Teraz, z pomocą różnorodnych metod, naukowcy opisali budowę przestrzenną cząsteczki i sposób jej oddziaływania na komórki odpornościowe.
– Podsumowując, pAC65 jest najsilniejszym, opisanym do tej pory inhibitorem interakcji PD-1/PD-L1, niebazującym na przeciwciałach – piszą naukowcy, wskazując, że aktywność cząsteczki przypomina tę, jaką obserwuje się w zatwierdzonych przez FDA przeciwciałach monoklonalnych.
Wykazana bioaktywność, w połączeniu z brakiem zauważalnej toksyczności, a także kilka wcześniejszych przedklinicznych badań substancji o podobnej naturze (BMS986189), wspólnie pozycjonują pAC65 jako idealnego kandydata do badań przedklinicznych w celu potwierdzenia potencjału, bezpieczeństwa i tolerancji.
W terapiach immunologicznych chodzi o to, aby pobudzić komórki odpornościowe do atakowania raka. Komórki nowotworowe mogą przy tym unieszkodliwiać komórki układu odpornościowego, a terapia może na powrót uruchamiać odpowiedź immunologiczną.
Na łamach prestiżowego periodyku „Molecular Cancer” zespół z Uniwersytetu Jagiellońskiego, kierowany przez dr Katarzynę Magierę-Mularz, opisał cząsteczkę (pAC65), która właśnie w taki sposób oddziałuje na układ immunologiczny.
Na komórki odpornościowe cząsteczka ta (nalężąca do grupy tzw. peptydów makrolitycznych) działa podobnie jak niektóre leki stosowane już w immunoterapii raka, chroniąc komórki odpornościowe przed przedwczesną śmiercią. Tak samo wpływa ona na szlak reakcji znany jako PD-1/PD-L1.
Jednak w porównaniu z przeciwciałami peptydy makrolityczne lepiej wnikają do różnych tkanek i łatwiej można je podawać pacjentom (np. w postaci sprayu do nosa czy do płuc).
Wspomniana cząsteczka została już przed kilkoma laty opatentowana, ale brakowało badań, które opisałyby dobrze jej działanie i potencjał terapeutyczny. Teraz, z pomocą różnorodnych metod, naukowcy opisali budowę przestrzenną cząsteczki i sposób jej oddziaływania na komórki odpornościowe.
– Podsumowując, pAC65 jest najsilniejszym, opisanym do tej pory inhibitorem interakcji PD-1/PD-L1, niebazującym na przeciwciałach – piszą naukowcy, wskazując, że aktywność cząsteczki przypomina tę, jaką obserwuje się w zatwierdzonych przez FDA przeciwciałach monoklonalnych.
Wykazana bioaktywność, w połączeniu z brakiem zauważalnej toksyczności, a także kilka wcześniejszych przedklinicznych badań substancji o podobnej naturze (BMS986189), wspólnie pozycjonują pAC65 jako idealnego kandydata do badań przedklinicznych w celu potwierdzenia potencjału, bezpieczeństwa i tolerancji.
