Ryzyko martwicy kości szczękowej u pacjentów leczonych zoledronianem

Charakterystycznym ciężkim powikłaniem stosowania bisfosfonianów jest martwica kości szczękowej. Na łamach JAMA Oncology ukazały się wyniki prospektywnego badania obserwacyjnego, w którym oceniono częstość występowania martwicy kości szczękowej u pacjentów onkologicznych z przerzutami do kości leczonych zoledronianem.

Dane zbierano w latach 2009-2013. Pacjentów obserwowano w sumie przez 3 lata. Łącznie zebrano dane 3491 pacjentów, których mediana wieku wyniosła 63 lata. Najczęstszymi nowotworami w grupie badanej były: rak piersi (1120), rak prostaty (702), rak płuc (666) i szpiczak mnogi (580). Po roku skumulowana zapadalność wyniosła 0,8%, po dwóch latach 2,0% a po trzech latach 2,8%. Najczęściej martwicę kości szczękowej obserwowano u pacjentów ze szpiczakiem: skumulowana zapadalność po trzech latach sięgnęła 4,3%. Czynnikami ryzyka martwicy kości szczękowej były: stosowanie zoledronianu w odstępach krótszych niż 5 tygodni (HR=4,65; 95% CI: 1,46-14,81) oraz palenie papierosów (HR 2,12; 95% CI: 1,12-4,02).

U 1 na 36 pacjentów onkologicznych leczonych zoledronianem dochodzi w ciągu 3 lat do martwicy kości szczękowej.
CI – Confidence Interval (pl. przedział ufności), HR – Hazard Ratio (pl. hazard względny)