Terapia skojarzona po raz pierwszy wydłuża przeżycie całkowite w raku płuca

W leczeniu pierwszej linii niedrobnokomórkowego raka płuca (NDRP) z mutacją EGFR złoty standard od lat wyznaczał osimertynib. Poprzednie analizy badania MARIPOSA wykazały jednak, że innowacyjna terapia skojarzona – amiwantamab z lazertynibem – znacząco wydłuża czas wolny od progresji choroby w porównaniu z osimertynibem w monoterapii. Pozostawało jednak kluczowe, ostateczne pytanie: czy ta korzyść przekłada się również na wydłużenie życia pacjentów? Najnowsza, finalna analiza dostarcza odpowiedzi.

W randomizowanym badaniu III fazy pacjentów z nowo rozpoznanym, zaawansowanym NDRP z mutacją EGFR (delecja w eksonie 19 lub mutacja L858R) losowo przydzielono do grupy otrzymującej terapię skojarzoną (amiwantamab z lazertynibem) lub do grupy otrzymującej monoterapię osimertynibem. Podczas gdy głównym celem badania była (już wcześniej raportowana) ocena czasu wolnego od progresji, jednym z najważniejszych analizowanych parametrów w tej finalnej analizie było przeżycie całkowite (OS).

Po średnim okresie obserwacji wynoszącym niemal 38 miesięcy wyniki badania okazały się statystycznie istotne i klinicznie przełomowe. Leczenie skojarzone amiwantamabem z lazertynibem wiązało się ze znacząco dłuższym przeżyciem całkowitym niż leczenie samym osimertynibem. Ryzyko zgonu w grupie terapii skojarzonej było o 25 proc. niższe ([HR] 0,75). Przełożyło się to na bezpośrednią korzyść dla pacjentów: odsetek 3-letnich przeżyć w grupie amiwantamabu z lazertynibem wyniósł 60 proc., w porównaniu z 51 proc. w grupie osimertynibu. Korzyść ta została jednak osiągnięta kosztem wyższej toksyczności. Ciężkie działania niepożądane (stopnia 3. lub wyższego) wystąpiły u 80 proc. pacjentów w grupie leczenia skojarzonego, w porównaniu z 52 proc. w grupie osimertynibu. Dotyczyło to głównie powikłań skórnych oraz żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej.

Amiwantamab z lazertynibem wykazał statystycznie dłuższą przeżywalność całkowitą niż osimertynib u pacjentów z zaawansowanym NDRP z mutacją EGFR. Korzyść ta musi być jednak ostrożnie oceniana w kontekście profilu bezpieczeństwa. Znacząco wyższa częstość występowania ciężkich działań niepożądanych (80 proc. vs 52 proc.), w tym powikłań zakrzepowo-zatorowych, sprawia, że wybór tej terapii będzie wymagał ścisłej selekcji pacjentów i dokładnego rozważenia bilansu korzyści i ryzyka.