Gałązka-Sobotka: Nie trzeba reformować systemu zdrowia, ale go racjonalizować
Redaktor: Krystian Lurka
Data: 18.06.2018
Źródło: KL, Polska Agencja Prasowa
- Jeżeli dziś nie rozwiążemy problemów systemu opieki zdrowotnej u ich podstaw, to wydamy 6 proc. PKB i nadal będziemy dokładnie w tym samym miejscu - powiedziała Małgorzata Gałązka-Sobotka, dyrektor Centrum Kształcenia Podyplomowego Uczelni Łazarskiego i dyrektor Instytutu Zarządzania w Ochronie Zdrowia.
Polska ma przeznaczać na ochronę zdrowia 6 proc. PKB. Czy to wystarczy, aby zabezpieczyć potrzeby pacjentów? - Myślenie, że pieniądze te wystarczą na zabezpieczenie potrzeb pacjentów, jest myśleniem życzeniowym. Gdy patrzymy na to, ile wydają inne kraje europejskie na ochronę zdrowia, zauważymy, że one już dawno przekroczyły pułap 6 proc. PKB i sięgają nawet około 10 proc. wydatków publicznych na cele zdrowotne - przyznała Małgorzata Gałązka-Sobota w rozmowie z Polską Agencją Prasową i dodała, że musimy mieć świadomość, że z jednej strony mamy starzejące się społeczeństwo, a z drugiej - rozwój nowoczesnych technologii, które są coraz bardziej skuteczne, ale i coraz droższe.
- W tej sytuacji konieczne jest umiejętne zrównoważenie potrzeb i możliwości w granicach, które wyznaczają zdolności finansowe państwa i społeczeństwa. A one zawsze są ograniczone, nawet w najbogatszych krajach Europy, np. w Norwegii czy Szwajcarii. Dlatego uważam, że wyznaczona droga dochodzenia do średniej europejskiej jest dobrą prognozą na przyszłość. Trzeba jednak pamiętać, że poprzeczka niezbędnych nakładów będzie rosła wraz z rosnącymi potrzebami. Trzeba zatem poszukiwać metod wyraźnego i trwałego zwiększania nakładów na ochronę zdrowia w Polsce tak, żeby utrzymywać średnie tempo Unii Europejskiej. 6 proc. PKB to naprawdę ważne otwarcie dla polskiego systemu, dla pacjentów i kadr tego sektora. Z drugiej jednak strony nie możemy myśleć, że to rozwiąże absolutnie wszystkie nasze problemy. Ułatwi to przygotowanie systemu i jego głęboką rewizję pod względem organizacji opieki i zarządzania jej efektywnością, jakością, bezpieczeństwem pacjenta. Sprawi, że wezwaniom w dziedzinie opieki zdrowotnej będziemy mogli sprawniej stawiać czoła. Do tej pory nie byliśmy w stanie wdrożyć określonych rozwiązań, bo brakowało nam pieniędzy na elementarne narzędzia, które decydują nie tylko o satysfakcji pacjenta, ale także o skuteczności podnoszenia efektywności naszych działań w ochronie zdrowia Polaków.
- Wyższe nakłady to jedno, ale wiele możliwości tkwi także w poprawie wydolności systemu. Nie marginalizujemy potrzeby zwiększenia efektywności systemu, działającego z tym budżetem, którym dziś dysponujemy. Nie musimy być ekspertami w dziedzinie systemu ochrony zdrowia, żeby dostrzec obszary jego optymalizacji. Można wskazać chociażby na racjonalną potrzebę zapewnienia podstawowej diagnostyki laboratoryjnej na poziomie lekarza rodzinnego. Czy nie powinno być tak, że zanim pacjent trafi na zaplanowaną konsultację do poradni specjalistycznej czy zabieg do szpitala, zrobi podstawowe badania na poziomie podstawowej opieki zdrowotnej? Tak jest przecież szybciej i taniej. Nie ma w ogóle racjonalnego uzasadnienia, żeby kierować pacjenta na kilkudniową hospitalizację, której celem jest postawienie diagnozy. Podobnie nie ma najmniejszego sensu fragmentaryzacja systemu opieki zdrowotnej. Chory powinien dostać kompleksową opiekę, koordynowaną przez lidera procesu leczenia. W przypadku różnych chorób tym koordynatorem może być ktoś inny, lekarz POZ w chorobach przewlekłych lub lekarz specjalista w chorobie wymagającej specjalistycznego, interdyscyplinarnego prowadzenia, np. w chorobie nowotworowej. Ale nawet w tym drugim przypadku możliwe jest i bezpieczne, aby po nakreśleniu planu leczenia, specjalistycznej niezbędnej interwencji, np. chirurgicznej w wysoko specjalizowanym ośrodku, pacjent prowadzony był w satelitarnym podmiocie blisko miejsca zamieszkania. Współpraca ośrodków, sieciowanie podmiotów leczniczych uczestniczących w procesie opieki nad pacjentem to droga, którą kroczą liderzy wyścigu o zdrowie swoich obywateli - powiedziała Małgorzata Gałązka-Sobotka.
Zachęcamy do polubienia profilu "Menedżera Zdrowia" na Facebooku: www.facebook.com/MenedzerZdrowia i obserwowania konta na Twitterze: www.twitter.com/MenedzerZdrowia.
- W tej sytuacji konieczne jest umiejętne zrównoważenie potrzeb i możliwości w granicach, które wyznaczają zdolności finansowe państwa i społeczeństwa. A one zawsze są ograniczone, nawet w najbogatszych krajach Europy, np. w Norwegii czy Szwajcarii. Dlatego uważam, że wyznaczona droga dochodzenia do średniej europejskiej jest dobrą prognozą na przyszłość. Trzeba jednak pamiętać, że poprzeczka niezbędnych nakładów będzie rosła wraz z rosnącymi potrzebami. Trzeba zatem poszukiwać metod wyraźnego i trwałego zwiększania nakładów na ochronę zdrowia w Polsce tak, żeby utrzymywać średnie tempo Unii Europejskiej. 6 proc. PKB to naprawdę ważne otwarcie dla polskiego systemu, dla pacjentów i kadr tego sektora. Z drugiej jednak strony nie możemy myśleć, że to rozwiąże absolutnie wszystkie nasze problemy. Ułatwi to przygotowanie systemu i jego głęboką rewizję pod względem organizacji opieki i zarządzania jej efektywnością, jakością, bezpieczeństwem pacjenta. Sprawi, że wezwaniom w dziedzinie opieki zdrowotnej będziemy mogli sprawniej stawiać czoła. Do tej pory nie byliśmy w stanie wdrożyć określonych rozwiązań, bo brakowało nam pieniędzy na elementarne narzędzia, które decydują nie tylko o satysfakcji pacjenta, ale także o skuteczności podnoszenia efektywności naszych działań w ochronie zdrowia Polaków.
- Wyższe nakłady to jedno, ale wiele możliwości tkwi także w poprawie wydolności systemu. Nie marginalizujemy potrzeby zwiększenia efektywności systemu, działającego z tym budżetem, którym dziś dysponujemy. Nie musimy być ekspertami w dziedzinie systemu ochrony zdrowia, żeby dostrzec obszary jego optymalizacji. Można wskazać chociażby na racjonalną potrzebę zapewnienia podstawowej diagnostyki laboratoryjnej na poziomie lekarza rodzinnego. Czy nie powinno być tak, że zanim pacjent trafi na zaplanowaną konsultację do poradni specjalistycznej czy zabieg do szpitala, zrobi podstawowe badania na poziomie podstawowej opieki zdrowotnej? Tak jest przecież szybciej i taniej. Nie ma w ogóle racjonalnego uzasadnienia, żeby kierować pacjenta na kilkudniową hospitalizację, której celem jest postawienie diagnozy. Podobnie nie ma najmniejszego sensu fragmentaryzacja systemu opieki zdrowotnej. Chory powinien dostać kompleksową opiekę, koordynowaną przez lidera procesu leczenia. W przypadku różnych chorób tym koordynatorem może być ktoś inny, lekarz POZ w chorobach przewlekłych lub lekarz specjalista w chorobie wymagającej specjalistycznego, interdyscyplinarnego prowadzenia, np. w chorobie nowotworowej. Ale nawet w tym drugim przypadku możliwe jest i bezpieczne, aby po nakreśleniu planu leczenia, specjalistycznej niezbędnej interwencji, np. chirurgicznej w wysoko specjalizowanym ośrodku, pacjent prowadzony był w satelitarnym podmiocie blisko miejsca zamieszkania. Współpraca ośrodków, sieciowanie podmiotów leczniczych uczestniczących w procesie opieki nad pacjentem to droga, którą kroczą liderzy wyścigu o zdrowie swoich obywateli - powiedziała Małgorzata Gałązka-Sobotka.
Zachęcamy do polubienia profilu "Menedżera Zdrowia" na Facebooku: www.facebook.com/MenedzerZdrowia i obserwowania konta na Twitterze: www.twitter.com/MenedzerZdrowia.
