Zakończyły się obrady 32. Europejskiej Akademii Niepełnosprawności Dziecięcej

Prawie 1000 osób z całego świata uczestniczyło w kongresie, którego wykłady transmitowane były na platformie edukacyjnej Termedii. Przesłanie konferencji brzmiało: „Od dzieciństwa do dorosłości z niepełnosprawnością”. Jest to druga międzynarodowa konferencja online zorganizowana ostatnio przez Termedię. W październiku znakomicie sprawdził się pomysł takich debat Międzynarodowego Towarzystwa Dermoskopowego (IDS) - w wydarzeniu uczestniczyło ponad 6000 osób ze wszystkich kontynentów .

Podczas obrad 32. Europejskiej Akademii Niepełnosprawności Dziecięcej poruszono m.in. tematy praw osób z niepełnosprawnością oraz wybrane aspekty dojrzewania i „przekraczania granic dorosłości” przez dzieci z niepełnosprawnościami.

Trzeciego dnia kongresu (27 listopada) najlepsi chirurdzy dziecięcy z Europy i USA podczas sesji Europejskiego Towarzystwa Ortopedii Dziecięcej (EPOS) moderowanej przez prof. Marka Jóźwiaka oraz prof. Reinalda Brunnera omawiali najnowocześniejsze techniki służące poprawie kondycji mięśniowej i tym samym umożliwiające najmłodszym pacjentom poruszanie się.

Tezę sesji można wyrazić w jednym zdaniu: Chirurdzy dokonują, wydawałoby się, niemożliwego i teraz w trakcie kongresu przedstawiają efekty swojej pracy na wybranych przykładach.

Prof. Reinald Brunner z University Children's Hospital Basel w Szwajcarii omawiał czynniki fizjologiczne wydłużania mięśni i ścięgien u dzieci cierpiących na porażenie mózgowe. Operacje te mają na celu umożliwienie samodzielnego lub wspieranego chodu dziecka. Z kolei prof. Henry Chambers z Uniwersytetu w Kalifornii w San Diego (USA) poświęcił dwa wykłady operacjom chirurgicznym, którym powinny zostać poddane dzieci z porażaniem mózgowym, aby mogły w jakimś stopniu samodzielnie funkcjonować. Pierwszy wykład dotyczył przeglądu klinicznego oraz prezentował ewolucję technik chirurgicznych stosowanych w zespołach mięśniowo-ścięgnowych. Drugie wystąpienie poświęcone było krótkoterminowym i długoterminowym wynikom wydłużania mięśni metodą otwartą.

Inspirujące rezultaty swoich doświadczeń przedstawił niemiecki specjalista prof. Peter Bernius z Schoen Clinic w Monachium. Omawiał zarówno krótkoterminowe, jak i długoterminowe efekty wybranych przezskórnych technik wydłużania mięśni. Tłumaczył, że mięśnie dzieci chorych na porażenie mózgowe zmieniają się, powodując trudności w poruszaniu się. Wyniki prof. Berniusa są imponujące. Dzieci nie dość, że zaczynają samodzielnie chodzić, to mogą brać udział w aktywnościach fizycznych, charakterystycznych dla swojego wieku – biegają, skaczą, a niektóre również zaczynają się wspinać.

Techniki minimalnie inwazyjne stosowane są przez profesora od 2012 roku. W trakcie prezentacji specjalista przedstawił ich pozytywne strony – ból po operacjach ustępuje bardzo szybko, krótki jest pobyt w szpitalu, a zdolność do poruszania się utrzymywana jest nawet po upływie 3 lat. Chirurg pomaga również w sytuacjach skrajnych, kiedy dziecko nie może chodzić lub nawet siedzieć. Dotychczas u żadnego z pacjentów prof. Berniusa nie odnotowano pogorszenia stanu zdrowia, a jedynie poprawę. Omawiając problem bardziej szczegółowo, profesor zaznaczył, że operuje okolice kostki, kolana, ale także biodra w razie przemieszczenia się. Wyniki jego pracy znajdują potwierdzenie w badaniach rezonansu magnetycznego.

– Czy dziecięce porażenie mózgowe dotyka procesu naprawczego mięśni już po zabiegu chirurgicznym? – zastanawiał się prof. Martin Gough z Evelina London Children's Hospital. Jak tłumaczył, mięśnie poprzez substraty metaboliczne oraz reakcje oddziaływania kwasu nukleinowego DNA na rybonukleinowy RNA w komórce w pewnym stopniu mogą ulegać samonaprawie. Mięśnie dzieci chorych nie są jednak tak elastyczne jak u zdrowych i raczej charakteryzują się upośledzeniem ruchowym. – Czy jednak chirurdzy mogą w swojej pracy wykorzystywać procesy naprawcze w mięśniach za pomocą tkanki włóknisto-tłuszczowej? – pytał prof. Gough i jednocześnie odpowiadał: – Tak, choć potrzeba wielu technik chirurgicznych, ponieważ są mięśnie bardziej i mniej zaangażowane w proces poruszania się. Dlatego należy być otwartym na nowe możliwości. Przed podjęciem decyzji o metodzie terapii trzeba wziąć pod uwagę większą sztywność mięśni diagnozowaną u dzieci chorych, także to, że mięśnie mogą być krótsze. Należy również przeanalizować historię wcześniejszych interwencji chirurgicznych.

Z kolei czwarty i ostatni dzień obrad przypomniał, że medycyna łączy się ściśle z problemami rodziny, w której żyje niepełnosprawne dziecko, łączy się także z organizacją ochrony zdrowia. Poszczególne wykłady składały się na ten obraz.