Badanie randomizowane głębokiej stymulacji mózgu w chorobie Parkinsona

W bieżącym numerze The Lancet Neurology Okun i wsp. przedstawiają wyniki randomizowanego badania skuteczności głębokiej stymulacji mózgu w leczeniu choroby Parkinsona, w którym udział wzięło 136 pacjentów.

Celem badania przeprowadzonego przez Okun i wsp. było uzyskanie informacji na temat skuteczności głębokiej stymulacji mózgu prądem o stałym natężeniu (deep brain stimulation, DBS) w leczeniu choroby Parkinsona (Parkinson's Disease, PD). W eksperymencie udział wzięło 136 chorych, u których dokonano obustronnej implantacji elektrod do jądra podwzgórzowego. Były to osoby z PD zdiagnozowaną co najmniej 5 lat wcześniej, spędzające w ciągu dnia więcej niż 6 godzin w stanie wyłączenia „off”. Na każde trzy osoby leczone od chwili wszczepienia stymulatorów przypadała jedna osoba z grupy kontrolnej, u której urządzenia były aktywowane po 3 miesiącach. Zarówno uczestnicy badania, jak i lekarze byli świadomi przydziału do poszczególnych grup. Głównym punktem końcowym było zwiększenie czasu „on” bez dyskinezji po 3 miesiącach od operacji. Podstawą dla oceny czasu „on” i dyskinezji były prowadzone przez pacjentów dzienniki. Wydłużenie czasu w stanie „on” odnotowano w obu grupach (4.27 h przy stymulacji względem 1.77 h, p = 0.003). Ocena objawów ruchowych bez leczenia farmakologicznego przy pomocy skali UPDRS wykazała wzrost punktacji z 24.8 do 40.8. Stymulacja jądra podwzgórzowego zwiększała natomiast zmęczenie, a także była związana z występowaniem parestezji i dyzartrii. Okun i wsp. odnotowali u kilku pacjentów poważne powikłania, w tym: zakażenia u 5 pacjentów oraz krwotok wewnątrzczaszkowy u 4. W ocenie autorów stwierdzona u pacjentów z PD poprawa spowodowana stymulacją jądra podwzgórzowego prądem o stałym natężeniu była znacząca. Zwracają oni uwagę na potrzebę przeprowadzenia badania, w których porównana zostałaby skuteczność DBS prądem o stałym lub zmiennym natężeniu.