Stosowanie interferonu beta-1b a dłuższe przeżycie w stwardnieniu rozsianym

Dane zebrane w trwającym ponad 21 lat badaniu pozwoliły stwierdzić, że w stwardnieniu rozsianym wczesne włączenie leczenia interferonem beta-1b było związane z dłuższym przeżyciem.

W najnowszym numerze Neurology Goodin i wsp. przedstawiają dane dotyczące przeżycia pacjentów z nawracająco-remitującą postacią stwardnienia rozsianego (MS). Zostały one zebrane w ciągu 21 lat trwania badania oceniającego skuteczność podawanego podskórnie interferonu beta-1b (INFβ1b). W eksperymencie wzięło udział 372 pacjentów, którzy zostali randomizowani do grup leczonych 250 μg INFβ1b, 50 μg INFβ1b oraz do grupy kontrolnej otrzymującej placebo. W okresie 21 lat od rozpoczęcia badania zmarło 81 chorych. Najlepsze przeżycie odnotowano u pacjentów przyjmujących większą dawkę interferonu. Ryzyko zgonu niezależnie od przyczyny było u nich dwukrotnie niższe w porównaniu z grupą kontrolną (p = 0.0173). Podobnie dobry efekt zaobserwowano u pacjentów leczonych mniejszą dawką INFβ1b. Autorzy badania stwierdzili, że dowodzi ono występowania związku między wczesnym zastosowaniem interferonu beta-1b a dłuższym przeżyciem. Warto dodać, że w 2010 r. inna analiza, która objęła tych samych pacjentów, wykazała brak różnic w poziomie niepełnosprawności i wykładnikach choroby na obrazach rezonansu magnetycznego. Jednak już wtedy zaznaczyły się różnice w przeżyciu w poszczególnych grupach chorych [1].

1. Ebers GC, Traboulsee A, Li D i wsp. Analysis of clinical outcomes according to original treatment groups 16 years after the pivotal IFNB-1b trial. J Neurol Neurosurg Psychiatry 2010; 81(8):907-12