Interferon beta-1b w leczeniu pierwotnego postępującego stwardnienia rozsianego

Europejska Agencja Leków nie zarejestrowała jeszcze żadnego preparatu mającego modyfikować przebieg pierwotnie postępującej postaci stwardnienia rozsianego (PPMS). Wyniki uzyskane po pięciu latach od zakończenia dwuletniego badania działania interferonu beta-1b w leczeniu PPMS wskazują na jego skuteczność.

Stosowanie interferonu beta-1b jest wskazane u pacjentów, u których pierwsze objawy sugerują wysokie ryzyko wystąpienia stwardnienia rozsianego (MS) oraz w postaciach remitująco-nawracającej oraz wtórnie postępującej MS. Uważa się, że działanie interferonu beta-1b wynika z jego właściwości przeciwzapalnych, które mogą skutkować poprawą integralności bariery krew-mózg. U pacjentów z postacią remitująco-nawracającą MS wykazano ochronny wpływ interferonu beta-1b na funkcje poznawcze oraz ogólną efektywność podobną do octanu glatirameru.
Celem badania przeprowadzonego przez Tur i wsp. było określenie różnic w ewolucji obrazu klinicznego i wybranych parametrów obrazowych po okresie pięcioletnim u 73 pacjentów z PPMS, którzy zakończyli udział w dwuletnim badaniu, w ramach którego otrzymywali interferon beta-1b lub placebo. Po pięciu latach bez leczenia obliczono wartości w rozszerzonej skali stanu niepełnosprawności EDSS (n = 63) i wyniki w skali MSFC (Multiple Sclerosis Functional Composite, n = 59). Badanie neuropsychologiczne przerowadzono u 59, a skan techniką rezonansu magnetycznego (MR) u 50 pacjentów. Względem osób otrzymujących placebo, w grupie przyjmującej interferon beta-1b stwierdzono lepszą sprawność manualną (p = 0.02 dla wyników 9-HPT) i werbalną (p < 0.001 przy tworzeniu list słów). Po terapii interferonem beta-1b korzystniejszy był również współczynnik transferu magnetyzacji MTR w niezmienionej istocie białej (p = 0.02). W porównaniu do stanu pięć lat wcześniej, tj. zaraz po zakończeniu leczenia interferonem, w grupie kontrolnej odnotowano większy ubytek tkanki ośrodkowego układu nerwowego (p = 0.004). Obserwowano także występowanie zależności między pojawianiem się nowych zmian demielinizacyjnych w okresie terapii a pogorszeniem EDSS po pięciu latach (p = 0.004). Autorzy oceniają korzyści uzyskane dzięki zastosowaniu w pierwotnie postępującej postaci stwardnienia rozsianego interferonu beta-1b jako umiarkowane. Dodają, że immunomodulacja wydaje się być w PPMS adekwatną strategią terapeutyczną. Ma to szczególne znaczenie w kontekście wcześniejszych badań, które nie wykazywały skuteczności innych preparatów w PPMS.