Identyfikacja trzech haplotypów związanych z występowaniem udaru mózgu

Metaanaliza asocjacji ogólno-genomowych w niedokrwiennym udarze mózgu pozwoliła zidentyfikować 12 nowych loci mogących odgrywać rolę w jego etiopatogenezie. Znaleziono również nowe dowody na odmienność patofizjologiczną różnych podtypów udaru.

Australijska Grupa Robocza ds. Udaru Mózgu wraz z brytyjską organizacją badawczą Wellcome Trust przeprowadziły metaanalizę asocjacji ogólno-genomowych (GWAS, genome-wide association study) w udarze mózgu. Analiza objęła dane dotyczące łącznie 12 389 pacjentów z udarem niedokrwiennym pochodzące z 15 różnych badań. Suma liczebności grup kontrolnych wyniosła 62 004 osób. Autorzy artykułu przeprowadzili ponadto dalsze badania molekularne mające zweryfikować znaczenie zidentyfikowanych w metaanalizie genów. Najsilniejsza zależność między charakterystycznymi cechami kodu genetycznego a występowaniem niedokrwiennego udaru mózgu wystąpiła w przypadku okolicy genu PITX2, kodującego produkt białkowy, którego znane funkcje obejmują m. in. regulację odpowiedzi na prolaktynę, różnicowanie prawej i lewej strony ciała w ontogenezie i udział w rozwoju oczu. Innymi wskazanymi genami są ZFHX3, związany z hamowaniem przekazywania sygnału przez receptor estrogenowy 1, oraz HDAC9, kodujący deacetylazę histonów 9. Jak podkreślili Traylor i wsp., zmiany we wskazanych częściach genomu nie były częstsze w ogóle populacji pacjentów z niedokrwiennym udarem mózgu, ale w podgrupach z udarem określonych typów. Przykładowo, rejon genu HDAC9 zdaje się mieć znaczenie dla ryzyka udaru wynikającego z choroby dużych naczyń, a dwa pozostałe rejony - dla niedokrwienia mózgu spowodowanego przez materiał zatorowy pochodzący z serca. Wobec uzyskanych wyników jest ważne, żeby w przyszłych badaniach genetycznych precyzyjnie rozróżniać typ udaru u poszczególnych pacjentów. Warto dodać, że w ramach badania zidentyfikowano 12 nowych loci, w których znajdują się geny, których warianty mogą mieć znaczenie w etiologii niedokrwiennego udaru mózgu.